“Amin” deyək, amma sual da verək: Necə?

 

Bəyanat verməkləmi?

 

 

Amma məsələ sadəcə bu deyil. Məsələ ideoloji və siyasidir.

 

Uzun illərdir, yazırdıq ki, İran və Rusiyadan ölkəmizə heç vaxt dost olmayacaq, xüsusilə İran daim bizim bir dövlət kimi yox olmamız üçün hər şey etməyə hazırdır, bu baxımdan ehtiyac yarananda dövlətin istifadə edə biləcəyi bəzi ideoloji, siyasi tədbirlər görmək lazımdır. O zaman bəzi "praqmatik" siyasətçilər bu yanaşmanın doğru olmadığını söyləyirdilər.

 

Biz deyirdik ki, Azərbaycan vətəndaşı İrandan hec vaxt demokratiya, azad cəmiyyət havasının gəlməyəcəyini bilməlidir. Oradan ancaq irtica, işğal və cahillik havası əsər.

 

İran əlaltılarının meydanda at oynatması, eyni zamanda Azərbaycanın bəzi siyasi partiyalarının, xüsusilə müxalif düşərgənin əksəriyyətinin buna loyal yanaşması acı bir həqiqətdən xəbər verir: ölkədə ideoloji boşluq var və bu boşluq cəmiyyətlə siyasətçilər arasında uçurumu dərinləşdirir.

 

Bu gün İranın əlini öpənlər liderə çevrilirlər. Siyasi fəallıq göstərən gəncliklə işləyib, onları öz tərəflərinə çəkirlər.

 

Çünki İran öz daxilində türklərə hər an partlayacaq bomba kimi baxır. Bu səbəbdən fürsət düşən kimi hər cür düşmənliyini edir.

Bugünkü ideoloji boşluğun yaranmasında ən böyük suç milliyyətçi kəsimə xitab edən müxalifətindir. Amma indi əsas məsələ budur ki, biz bu bəlaları, başqa dövlətin təhdidlərini necə zərərsizləşdirə bilərik?

 

Bu, sadəcə dövlət qurumlarının bürokratik inzibati həll yolları ilə mümkünmü? Xeyr!

 

Ölkənin intellektual qismi yığışıb, bu ideoloji boşluğu doldura bilər. Cəmiyyətdə gedən bütün proseslərin avanqardı adətən, intellektuallar və gənclik olur.